عالم فرزانه و عارف گرانقدر حاج شیخ مهدی امامی برادر فرزند آخوند ملا حسن روشناوندی و نوه ملا زین العابدین روشناوندی بوده که در سال ۱۲۶۳ هجری شمسی در روشناوند به دنیا آمد مقدمات علوم دینی را در محضر پدر بزرگوار خود فرا گرفت در سنین نوجوانی مادرشان دار فانی را وداع گفت پس از آن به همراه برادرشان حاج شیخ محمد باقر عبادی جهت ادامه تحصیل پیاده رهسپار مشهد مقدس شدند و سالیان زیادی را در حوزه های علمیه مشهد و در مدرسه علمیه فاضلیه به تحصیل و تحقیق و تکمیل مدارج علمی اشتغال داشتند و از محضر درس اساتید عظام حوزه های علمیه مشهد بهره مند گردیدند.
پس از فوت پدرشان و بنا به توصیه پدر جهت تبلیغ و ترویج احکام اسلامی و رسیدگی به امور مذهبی و اجتماعی مردمان زادگاه خود به همراه برادر به روشناوند آمدند. مدت زیادی نگذشته بود که برادرشان دار فانی را وداع گفته از آن پس مسئولیت ایشان در رابطه با رسیدگی به امور مذهبی مردم و اقامه نماز جماعت بیشتر شده و ایشان نیز مانند پدر بزرگوار سالیان زیادی را به خدمت و تبلیغ احکام شرع مقدس اسلام در این روستا اشتغال داشتند.
از خدمات ایشان به مردم روستای رشناوند می توان اقامه نماز جماعت، وعظ و سخنرانی، بیان مسائل دینی، خواندن خطبه عقد و.. را نام برد. از نجایی که مردم اعتماد فوق‌العاده‌ای به ایشان داشتند انجام معاملات خود را در حضور ایشان انجام می دادند و نسخه از قرار داد یا عهدنامه را نزد ایشان به امانت می گذاشتند. همچنین نسخه مهرنامه هایی که خطبه عقد آن به وسیله ایشان قرائت می‌شد به امانت نزد ایشان قرار می گرفت.
تواضع، ساده زیستی، زهد و ورع از ویژگی های بارز ایشان بوده. اعتراض شدید ایشان به اجرای قانون کشف حجاب که از طرف حکومت پهلوی در دوران رضاخان به اجرا گذاشته شده بود. باعث شد که ایشان تحت مراقبت شدیدی از طرف مأموران رژیم قرار بگیرند. و ایشان نیز برای عدم اجرای این قانون که بر اساس آن می بایست روحانیون لباس خود را کنار گذاشته از کت و شلوار استفاده کنند. هفته ها در منزل اقامت داشته بیرون نمی آمدند. این امر باعث اعتراض مردم شده به طوری که عده ای از اهالی با مراجعه به مرکز حکومت رژیم در سطح شهرستان گناباد شکایت خود را از بابت محبوس کردن ایشان در منزلشان اعلام داشتند. این امر باعث شد که کفیل حکومت گناباد علیرغم میل باطنی یاد داشتی را مبنی بر بر عدم مزاحمت و مأموران دولتی به ایشان نوشته که بر اساس آن می توانستند در لباس روحانیت باقی بمانند.
سرانجام پس از سالیان زیادی که به خدمت و تبلیغ احکام اسلامی مشغول بودند در سال ۱۳۳۲ شمسی دار فانی را وداع گفته و در قبرستان بالای ده روستای روشناوند دفن شدند.
منبع: امامی، محمود، تاریخ و جغرافیای روشناوند گناباد، چاپ اول 1388 شمسی، خراسان رضوی: نشر پشنگ
مطالب مرتبط:
