شعر محلی "سیزده بدر" سروده ای از شاعر محبوب شهرستان گناباد آقای اسفندیار فیاضی است.
| اَمروز چه غوغایِ دی کوه و کِمَرِس | صحرا و بِیَوو تُو نِگا پُر زِ نِفَرس | |
| از جیغ و جغالِ بچه ها گوشِ مو کَرِس | دی روز مِگَن سیزدَه به نَحسی دِ گُذرِس | |
| گفتم چه خِبَرِس؟ مِگن سیزده بِدَرِس | ||
| وَر بسته همه بارو مِرَف وَر دِر رو صَحرا | بُقچَه دِ بِغَل تُنگ دِ دَست داش زُلیخا | |
| عُن عُن مزه منصوره و لِخ لِخ مِزه لیلا | هر کَرَه دِ دَس تُورَه دِ رُو دوشِ پیَرِس | |
| گفتم چه خِبَرِس؟ مِگن سیزده بِدَرِس | ||
| ور کَپِّ اتول ده زَ و ده بِچَّه سِوارَه | رو دومن اونا دو سبد سیب و خیارَه | |
| رانندَه کمه مُوندَه و بیحال و خُمارَه | امروز گناه خِیلِس و عُمرا به هَدَرِس | |
| گفتم چه خِبَرِس؟ مِگن سیزده بِدَرِس | ||
| مِردا و زِنا دوش به دوش دِستَه به دِستَه | جیبِ بِچه ها پر نخود و کِشمِش و پِستَه | |
| دی زیر دِرِختا بچه ها باد دِبستَه | هی سیزده بِدَر چارده به تو سالِ دِگَرِس | |
| یَک عدّه با مسخره گی شیشَه دِ دَستَن | یَک عدّه نَهفَهمِه عرق خورده و مستَن | |
| یک چن ته دِ ای گوشه کِنار پلّه مِجَستَن | گویا که دِ ای دشت و دِمَن محشرِ خَرِس | |
|
گفتم چه خِبَرِس؟ مِگن سیزده بِدَرِس |
||
| چن دیکِ پِلو خِی خورش و گوش دِبار بو | چن شیشه نوشابه دِ او بِر دِ قِطار بو | |
| یک عدّه لامذهبِ سِرگرمِ قمار بو | دی مُونِ قمار پهن و پلار سکّه و زَرِس | |
|
گفتم چه خِبَرِس؟ مِگن سیزده بِدَرِس |
||
| امروز دِ صحرا و دِ دَشت و دِ بیوو | بازارِ گناه گَرمِس و جولو مِدَه شِیطو | |
| هی دید مِزَه از دور هَف هَش ملحدِ پُررو | از بارِ گناه عرشِ خدا زیر و زِبَرِس | |
|
گفتم چه خِبَرِس؟ مِگن سیزده بِدَرِس |
||
| تُنبِک مزه یَکه، دو تِه بی سازِ مِرِخصی | پَن شیش پسرِ لاتِ دِغلباز مِرخصی | |
| مهشید و سهیلا و فرحناز مِرخصی | گُویی کمراشِن همه پر نِرمه فِنَرِس | |
| گفتم چه خِبَرِس؟ مِگن سیزده بِدَرِس | ||
| دخترو پسر دوش به دوش شونه به شونه | دی مُون گُلِی لاله مِرخصَه و مِخُونَه | |
| ای کاش پِیِرو مَیَر ای نسل بِدونَه | ای راه که اینا مِرَه پُر خُوف و خِطَرِس | |
|
گفتم چه خِبَرِس؟ مِگن سیزده بِدَرِس |
||
| ای کاش که ای سُنِّت بیمار وَرِفتََه | خشم و غضب و غمزه دلدار وَرِفتَه | |
| ای سیزده نه یَک با که صد بار وَرفتَه | دی روز که از دین نه نشون و نه اَثَرِس | |
| گفتم چه خِبَرِس؟ مِگن سیزده بِدَرِس | ||
| دیدُم که دِ ای جمع مویم پینه ناجور | نَفسُم شده بو رهبر و عقلُم شِدَه بو کور | |
| ناگاه شنیدم مُو که وجدان مِگَه از دور | "فیاض" وَ پِتُو شا که او طِرفَه نِسَرِس | |
|
گفتم چه خِبَرِس؟ مِگن سیزده بِدَرِس |
||
منبع: فیاضی، اسفندیار، ای خوش او روزا، چاپ اول: 1385، مشهد : نشر پشنگ
مطالب مرتبط:
مهرانفر
۲۷ ارديبهشت ۹۸، ۱۳:۰۶
