مردم روستا روشناوند از توابع دهستان پسکلوت در شهرستان گناباد در گذشته لباسهای محلی که عمدتا برای مردان آزاد و به چند رنگ تیره و روشن محدود می شد ولی زنان لباس های رنگین تر، پر کار تری می پوشیدند.
لباس محلی زنان و مردان روشناوندی از جنس کرباس بوده به وسیله زنان بافته و دوخته می شد. بعد از رونق افتادن نخ ریسی پنبه مردم روستای روشناوند از نخ های هندی برای بافت پارچه های کرباسی استفاده می کردند. در مراسمی با عنوان تُون دراز کردن که به وسیله ی دختران انجام می شد نخ ها به رشته های بزرگی که از آنها در ساخت تُون استفاده می‌کردند تبدیل می شد.
مقداری از نخ ها را هم به کلاف های کوچکتری تبدیل می کردند آنگاه کلافهای کوچکتر به وسیله چرخ‌های ریسندگی قدیمی یا چرخوک روی ماثوره های کوچک پیچیده می شد تا در هنگام بافتن پارچه مورد استفاده قرار گیرند.
بافتن پارچه های کرباس در کارگاهی که در داخل خانه ها بود صورت می گرفت.
بعد از بافتن پارچه آن را تکه تکه می کردند با استفاده از رنگهای موجود در بازار و یا رنگ حاصل از جوشاندن برخی از ریشه های گیاهان پارچه را رنگرزی می‌کردند.
لباس مردان
پوشش مردان شامل پیراهن و شلوار، کلاه نمدی، مندیل ، گیوه و اَنخَلوق می‌شد. پیراهن ها عموماً بدون یقه و جلو بسته بودند .قسمت دکمه دار پیراهن که از یقه تا حدود بیست سانتی متری پایین آن امتداد داشت گاهی در قسمت میانی یقه پیراهن و گاهی در قسمت اتصال یقه به سرشانه پیراهن تعبیه می شد.
مردان جهت پوشش سر برای در امان ماندن از تابش مستقیم آفتاب گرد و غبار در تابستان و سرمای سخت زمستان از کلاه نمدی و پارچه ای از جنس کرباس و بلند با عنوان مندیل که آن را او دور کلاه نمدی می پیچیدند استفاده می‌کردند.
کفش مردان معمولاً گیوه بود که رویه آن به وسیله زن ها بافته می شد و کف آن از چوبی یا پارچه ای بود.
پوششی دیگر معمولاً روی پیراهن استفاده می شد که از جنس پشم بود و در میان محلی ها به اَنخَلوق معروف بود.
مردان و زنان در زمستان برای گرم ماندن پاها از پوششی به نام پِتک استفاده می کردند که کار برده جوراب های امروزی را داشت. جنس این پارچه پشمی بوده به صورت نواری آن را ز نوک انگشتان تا زیر زانو دور پای خود محکم می پیچیدند. و برخی نیز شالی به کمر خود می بستند.
لباس زنان
لباس هایی که زنان روستا می پوشیدند چین های بسیاری داشت و بر سر خود عرقچینی می گذاشتند که دور تا دور آن به وسیله پولک های نقره ای یا سکه های رایج چیده می شد که به آن قلابه می گفتند.سپس بر روی آن روسری می بستند. برخی زن ها جلیقه حمل می پوشیدند و چادرهایی که به آن چَرِشی می گفتند بر سر می انداختند. این سبک لباس پوشیدن تا زمان شروع حکومت پهلوی رایج بوده است.
منبع: امامی، محمود، تاریخ و جغرافیای روشناوند گناباد، چاپ اول 1388 شمسی، خراسان رضوی: نشر پشنگ
مطالب مرتبط:
خیلی عالی
۳۰ ارديبهشت ۹۸، ۱۲:۱۲
