اگر در گوشه غم، دور ازان سیمین‌بدن میرم

خلل در کار عشق [افتد] همان روزی که من میرم

کشیدم سر به جیب از غایت اندوه و می‌ترسم

که هم‌چون شمع فانوسی درون پیرهن میرم

***

ز سینه هر نفسم آه جانگداز برآید

چو آتشی که نشیند دمیّ و باز برآید

تبارک الله ازان قامتی که گر بنمایی

هزار زاهد صدساله از نماز برآید

***

آنچنان از تب هجران تو بگداخت تنم

که مرا هر که ببیند نشناسد که منم

غنچه‌سان گر بدرم جامه، نخواهد بودن

هیچ چیزی بجز آتش ز تو در پیرهنم

صورت کوه گرفتم منِ برجامانده

بس که از سنگ جفای تو کبود است تنم

***

خواهم که شوم کشته ز تیغ ستم او

شاید که ببینم سر خود در قدم او

***

باز این دل‌شکسته خیال وصال کرد

چیزی خیال کرد که نتوان خیال کرد

***

هرگز اگر نبینم آن شوخ بی‌وفا را

نادیده می‌پرستم چون مؤمنان خدا را

***

ز عکس روی خود افروختی زلف پریشان را

کجا زین‌گونه آتش می‌توان زد کافرستان را؟

نکردم زان سبب نسبت به ماه آن روی نیکو را

که می‌دانم درین معنی تفاوت می‌کند او را

***

نه صورت بر در و دیوار صورتخانه چین است

تو را دیدند خوبان و تهی کردند قالب‌ها