روز سیزدهم فروردین یا روز طبیعت مردم شهرستان گناباد عقیده داند که باید از خانه خارج شد و در دشت و دمن میان سبزه های صحرایی به تفریح پرداخت؛ به همین جهت از یکی دو روز قبل از سیزده به در تهیه مقدمات این روز را می بینند و بامداد روز سیزدهم سر به صحرا می گذارند و به عیش و طرب می پردازند، به دنبال یکدیگر می دوند، تاب می خورند، می رقصند،آواز می خوانند، بذله گویی می کنند، قهقهه می زنند، شادمانی می کنند و خلاصه از کوچکترین دقلیق عمر خود بهره نشاط می گیرند. در این روز آوازخوان ها و نوازندگان محلی با تار و تنبک و کمانچه نغمه های شادی بخش محلی می خوانند، جوانان شادی می کنند و ... گفتنیاست در گذشته دختران دم بخت برای گشودن بخت خود و پیدا کردن شوهر رو به قبله می نشستند و سبزه گره می زدند و همزمان می سرودند : سیزده به در چهارده به تو، سال دگه خونه شو، هاکوت کوتو! هاکوت کوتو! در این روز عموما مردم نهار را در صحرا صرف می کنند و آنچه آجیل و شیرینی از ایام عید باقی مانده را در آن روز به مصرف می رسانند.
منبع: صغیر، علیرضا ، ١٣۶۵ ( گناباد مهد اسطوره و هنر) مشهد : انتشارات مرندیز ، ١٣٩۴.
مطالب مرتبط:
عالی
۲۷ ارديبهشت ۹۸، ۱۳:۰۵
