عبدی گنابادی سراینده "گوهر شاهوار" یکی دیگر از مشاهیر و شاعران اهل گناباد است . در کتابهای آتشکده، مجمع الخواص، الذریعه،هفت اقلیم، تذکرة غنی، تذکره روز روشن، سفینه خوشگو و روضة الصفا نام و شرح حال او آمده است.

در این کتب وی فردی خوش رو و اهل سفر معرفی شده و او را از اهالی خراسان دانسته اند. اشعار زیر سروده اوست:

خضر بود زنده ز تاثیر عشق		چشمه حیوان طلب از پیر عشق
شادی دل جز به غم یار نیست		وای بر آن دل که گرفتار نیست
عاشق خوبان نه به جان زنده است		کشته عشق است از آن زنده است
حال کسی خوش که به سیمین بری		در دو جهان داشته باشد سری
روز نظر بر گل رویش کند		شب سخن از حلقه مویش کند
چون گذرد دیده به راهش نهد		چون او نگرد جان به نگاهش دهد
آن که ز کیفیت عشق آگاه است		نیست شود در نظرش هرچه هست
عشق نه آن است که از بهر کام		پیش بتان گریه کنی صبح و شام
باشد اگر لذت نفست خیال		همت پاکانت کند پایمال
اهل دلی با نظر پاک باش		بر رخ این نفس رغا خاک باش

عار از من دیوانه سگ یار ندارد		ای من سگ یاری که ز من عار ندارد
زان پیش که قاصد خط آن سیمبر آرد		جان صرف کسی شد که ز قاصد خبر آرد

از آن با محرمان پیوسته در مجلس سخن گوید

که می ترسد کسی با او حدیث درد من گوید

بر زبان دارم شب هجران پی تسکین دل

گفتگوهایی که روز وصل با من کرده ای

آمد رمضان نه صاف داریم نه دُرد		وز چهره ی من گرسنگی رنگ ببرند
در خانه ما ز خوردنی چیزی نیست		ای روزه برو ورنه تو را خواهم خورد
هر کس سخن را به سخن ضم کند		قطره ای از خونه جگر کم کند

عشق چو شود قفل بقا را کلید		منت جان بهر چه باید کشید
شکر که بی عشق بتان نیستم		چون دیگران زنده به جان نیستم