حزینی از دیگر شاعران و مشاهیر شهرستان گناباد است که نام او در کتاب آتشکده ذکر شده به این مضمون که اوقات را به تجارت می گذرانید و در شعر طبع خوشی داشته است. در کتب کشکول شیخ بهایی ،الذریعه، تاریخ عالم آرای عباسی، لغت نامه دهخدا و مجمع الخواص توصیحاتی در مورد وی و اشعارش آمده است. این اشعار از اوست:

کسی که پیش تو اظهار آشنایی کرد		تو را به دشمنی خویش راهنمایی کرد
	*******
تو را هزار جفا در دل و مرا غم این		که زود میمیرم و گویی که بی وفایی کرد
نکند گفت از این که لاف طاقت زد		که هجر این همه با او ستیزه رایی کرد
	*******
چه عادت است گرفتار تا به کی گوید		که طفل شوخی و اینها به اختیار تو نیست
برنج از گله عاشقی که در همه عمر		به یک کرشمه دزدیده شرمسار تو نیست
زود بستند مرا زخم و نگفتند هنوز		یک دو پیکان پر از زهر مرا در جگر است
به این کرشمه خونریز و حسن عالم سوز		نظارگی چه کند گر هزار جان دارد
حزنی این عشق است نه افسانه چندین شکوه نیست		لب به دندان گیر و دندان بر جیگر نه باک نیست
صد حرف بی خودانه شبم بر زبان گدشت		از من مرنج اگر گله ای در میان گذشت
	*******
او به گشت با مشغول و مرا در کوی او		ایده امید تا شب بر در و دیوار بود
میروم گر بی وفا و بوالهوس معذور دار		عشق ما این بود و صبر ما همین مقدار بود
گرچه ممکن نیست بی او زیستن غیرت خوش است		یار را با غیر دیدن دشوار بود
ای حزینی غافلی برخیز و فکر خویش کن		این قرار و صبر ما را دوره‌ای در کار بود
	*******
در چمن بود زلیخا و به حسرت می گفت		یاد زندان که در انجمن آرایی هست
	*******
ز گرمی جگرم دوش چشم تر می سوخت		چراغ دیه به راه تو تا سحر می سوخت
خون ز چشم می چکد گوگل در این مدرس مباش		جان به راهش می نهم گو عود در مجمر مسوز
	*******
هنوز این اول عشق است حزنی گریه کمتر کن		که وقت گریه های درد دل پرداز می آید