ملا بیخودی از مشاهیر و شاعران گنابادی است که در کتابهای آتشکده و تذکره نصرآبادی و سفینه خوشگو، زندگانی شاه عباس اول، تذکره روز روشن و الذریعه از او نام برده شده است و با عنوان "بخود" بدون یاء ذکر شده است.
آمده است که وی در فن شاهنامه خوانی مسلّم و ماهر بود و روزی در مجلسی محضر شاه عباس اول شاهنامه خواند و شاه از وی خوشش آمد و به وی پیشنهاد داد تا در دربار خدمتش باشد و برای او مبلغی به عنوان دستمزد پیشنهاد داد. ولی ملابیخودی با تعریف و تمجید از شاه پبشنهاد وی را قبول نکرد و شاه عباس او را عفو کرد.
ابیات زیر از اوست:
| چو دیبای نیلوفری گشت و زرد | از این زعفران سای دیرینه گرد | |
| بپوشید دندان انجم سپهر | کزین زعفران خنده آید به چهر | |
| *** | ||
| دوران خرکی که وقت رفتن | کاکل کندش تعاقب دم | |
| تا جو ننهیش در برابر | آسان نجهد ز جوی گندم | |
| *** | ||
| گر سر تربت بی خود قدمی رنجه کنی | به تعظیــم غبارم ز لحـد برخیزد |
منبع: تابنده گنابادی، سلطانحسین، تاریخ و جغرافیای گناباد، چاپ دوم ۱۳۷۹ شمسی،تهران: انتشارات حقیقت.
مطالب مرتبط:
